Ölüm insanlar için biliyorum. Hayatımızda ölüm her zaman olsa da bazen istemediğin ölümler insanın içini acıtıyor.
Amansız ve beklenmeden gelen hastalıklar ve başlayan yaşamda kalabilme mücadelesi ve sonrasında o acı gerçek...
Hayatımda iki büyük acı yaşadım. İkiside genç yaşta gelen amansız bir hastalık ve o gencecik yaşların hayattan kopuşları...
Hiçbir zaman isyan etmedim hayatımda ama içim çok acıdı acıyor...Hayatımda hep mutluluk gözyaşları dökmeyi istemişimdir ama hep en çok gözyaşımı acı döktürdü bana...
30 Yaşında kuzenimi kaybetmiştim kan kanseri hastalığı yüzünden ve bugünde amcamın gelini biricik yengem Özlem yengemi kaybettim:(((
Gencecik yaşta en mutlu anlarında yakalandı bu amansız hastalığa, çabuk yatırdı hastalık yatağa i işte bugünde aldı götürdü...
İçim acıyor, kalbim durmuyor. evet hastalık ölüm hepsi bizler için ama küçücük kuzunun annesiz kalışı hiçbir zaman kimseye gülücük veremez.
Peki ya o eş. Birlikte hayaller kurup hedefler edinen ve o hayalleri bir bir gerçekleştirmeye adım attığı zamanlarda amansızca yatağa düşüp gözleri önünde yok olup giden eş ne yapacak.
Yalnız kalan baba ve bebek. ÖYKÜM biricik kardeşim,Üzülme yalnız değilsin. Annen her zaman kalplerimizde...
Nur içinde yat yengeciğim ....:(
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder